SZKOŁA W LATACH 1945 – 2015

Nasza szkoła zaczęła funkcjonować zaraz po wojnie - 25 października 1945 roku nastąpiło oficjalne otwarcie Publicznej Średniej Szkoły Zawodowej przy Parowozowni w Dęblinie. Placówka powstała z inicjatywy Wacława Liziniewicza, Marii Daniuk, Stanisławy Łapińskiej, Stefana Wnuka, Bronisława Dziedzica, Zygmunta Bobrowskiego, Tadeusza Kalbarczyka, Bolesława Jaroszka, Feliksa Madeja i Henryka Kiliszka, ludzi związanych zawodowo z Dęblińskim Węzłem Kolejowym. Nowa placówka borykała się z licznymi trudnościami, m.in. finansowymi, lokalowymi i kadrowymi...

Zajęcia lekcyjne odbywały się w pomieszczeniach socjalnych Związku Zawodowego Kolejarzy, a zajęcia praktyczne w parowozowni PKP. Wacław Liziniewicz tak wspomina trudne początki w Pamiętniku samouka: Szkoła nie miała funduszów na pomoce naukowe, prowadzenie kancelarii, sprzątanie, na zakup narzędzi. Zebrane od uczniów wpisowe wynoszące około jednej czwartej zarobku dziennego robotnika, szybko zostało rozchodowane. Zorganizowany komitet rodzicielski nie dysponował funduszami ani też nie był w możliwości tworzyć źródła ich dochodu w postaci stałych imprez, Koła przyjaciół szkoły, składek od rodziców itp.W „Kronice szkolnej” czytamy: Szkoła nie miała pomieszczeń, narzędzi, pomocy naukowych, nie było nawet krzeseł. W czasie pierwszych wykładów uczniowie siedzieli na podłodze. Marian Szyk – instruktor warsztatowy wspomina, że Wszystkie potrzeby szkoły finansowane były ze środków własnych – bez wsparcia ze strony skarbu państwa. Pierwsze wyposażenie szkoły stanowiło: 50 stolików uczniowskich i 120 krzeseł oraz podstawowe narzędzia ślusarskie.

Pierwsze grono pedagogiczne liczyło dwunastu nauczycieli. Byli to:

Bronisław Dziedzic                        - kierownik szkoły i naczelnik parowozowni,
ks. Tadeusz Drozdowski               - nauczyciel religii,
Maria Daniuk                                   - nauczycielka języka polskiego,
Stanisława Łapińska                    - nauczycielka języka niemieckiego,
Jerzy Szczepaniak                         - nauczyciel rysunku geometrycznego,
Tadeusz Kalbarczyk                      - nauczyciel fizyki,
Wacław Ginalski                             - nauczyciel matematyki,
Wacław Liziniewicz                       - nauczyciel rysunku odręcznego,
Zygmunt Nowakowski                 - nauczyciel  maszynoznawstwa,
Henryk Kiliszek                                - kierownik warsztatów,
Henryk Frejlich                                 - instruktor warsztatowy,
Marian Sik                                          - instruktor warsztatowy.

Większość spośród nich to pracownicy kolei, nauczycielką była jedynie Maria Daniuk. Wobec braku oficjalnie obowiązujących dokumentów, sami ułożyli program nauczania – bazowali na własnych doświadczeniach szkolnych i dążyli do tego, by wykłady były dostępne, jasne i zrozumiałe.

W roku szkolnym 1945/1946 naukę rozpoczęło 71 uczniów. Uczniowie Publicznej Średniej Szkoły Zawodowej  przy  Parowozowni w  Dęblinie, zwanej niekiedy „rzemieślniczą”, kształcili się na wykwalifikowanych robotników w specjalnościach kolejowych, przede wszystkim ślusarzy taboru kolejowego, elektromonterów i stolarzy. Pierwsi absolwenci – 53 tokarzy i ślusarzy – opuścili szkołę w 1947 roku.

 

Już w pierwszym roku istnienia szkoły powołano Komitet Budowy Szkoły, a w 1949 rozpoczęto inwestycje. W powstanie szkoły z prawdziwego zdarzenia zaangażowali się mieszkańcy Rycic, to oni przekazali teren pod budowę w formie darowizny.  Do prac budowlanych przystąpili uczniowie, pracownicy kolejowi, urzędnicy parowozowni. Dzięki ofiarności, zapałowi i talentom organizacyjnym członków Komitetu Budowy Szkoły, których wspierał płk Szczepan Ścibior – Komendant Szkoły Lotniczej w Dęblinie, budowa szybko dobiegła końca. Autor kroniki szkolnej tak przedstawia dzieje budowy szkoły:Tak powstała Zasadnicza Szkoła Kolejowa, powstała z pracy, poświęcenia i wyrzeczeń wielu ludzi. Złotymi literami w tej historii zapisać należy nazwisko człowieka, inicjatora założenia i budowy szkoły, wspaniałego organizatora – pana Wacława Liziniewicza, dla którego ta właśnie szkoła stała się celem i treścią życia. Nie pomijamy tym zdaniem pozostałych budowniczych tego dzieła, bo każdy z nich włożył w tę szkołę nie tylko pracę, ale własne serce. I stoi szkoła – prosta, czerwona – w kształcie litery L, i tylko w rogu fundamentu, od „krzywej wierzby” wmurowana leży butelka z krótką notatką: „W 1949 roku rozpoczęto budowę Zasadniczej Szkoły Kolejowej”.

W roku 1951 budynek szkoły został oddany do użytku. Dobre warunki lokalowe pozwoliły na utworzenie kilkunastu pracowni przedmiotów ogólnokształcących i zawodowych, które systematycznie wzbogacano o nowe pomoce naukowe, często wykonane przez samych uczniów w ramach prac dyplomowych. Prace dyplomowe są unikalnymdowodem osobistego zaangażowania kolejnych pokoleń uczniów w rozwój szkoły. Jedno skrzydło budynku przekazano na potrzeby kształcenia praktycznego. Uczniom udostępniono też pełnometrażową salę gimnastyczną z pomieszczeniami towarzyszącymi, bibliotekęi gabinet medycyny szkolnej. Wacław Liziniewicz tak wspomina tamte lata: Młodzież zapełnia wszystkie sale szkolne. W warsztatach gorączkowo wre praca. Zgrzyt maszyn, stuk młotków, widać i słychać życie szkoły. Wieczorem silnie oświetlone sale szkolne oznajmiają przechodzącym obok szkoły, że tutaj uczą się pracownicy.

W latach 1946-1954 dyrektorami Zasadniczej Szkoły Kolejowej szkoły byli: Karol Zarański, Maria Daniuk (w zastępstwie) i ponownie Karol Zarański, Stanisław Wiak i Jan Machut. Kierownikami warsztatów szkolnych w tych latach byli panowie: Henryk Kieliszek, Tadeusz Konrad, Jan Kielczyk i Tadeusz Seremak (na stanowisku kierownika w latach 1951-1996).

 

W czerwcu 1953 roku Zasadnicza Szkoła Kolejowa przejęła sprzęt i budynki po zlikwidowanej Zasadniczej Szkole Budowlanej w Irenie. Szkoła prowadziła wówczas kształcenie w specjalnościach: ślusarz wagonowy, ślusarz parowozowy, ślusarz maszynowy, ślusarz taboru kolejowego, ślusarz przeładunku transportowego, elektromonter budowlany i stolarz. Nauka w szkole trwała dwa lata. Uczniowie klas pierwszych pracowali w warsztatach szkolnych, klasy drugie odbywały zajęcia praktyczne w warsztatach kolejowych.

W tym samym roku otwarty został internat, który mieścił się przy ulicy Okólnej. Jego pierwszym kierownikiem został Marian Łuczak, a następnie stanowisko to piastowali: Zbigniew Król i Tadeusz Jasielski.

1 września 1954 roku stanowisko dyrektora szkoły objął Witold Guzowski. Jego zaangażowanie, talent i zdolności organizacyjne przyczyniły się  poprawy ogólnych warunków nauki i pracy i  do pokonywania codziennych problemów.

W roku szkolnym 1957/1958 wydłużono cykl kształcenia o jeden rok nauki, wprowadzając po raz pierwszy klasę trzecią. Dzięki współpracy z Wojskowymi Zakładami Remontowymi Nr 3 w Dęblinie do programu kształcenia wprowadzono nową specjalność: ślusarstwo płatowcowe i silników lotniczych. Przy znaczącym współudziale nauczycieli i uczniów została wybudowana spawalnia, a na wyposażeniu warsztatów pojawiły się nowe tokarki i frezarka pionowa. Warsztaty szkolne poszerzyły swoją ofertę, obok funkcji szkoleniowej, podjęły działalność produkcyjną i usługową. W kolejnych latach dynamicznie udoskonalano bazę szkolenia praktycznego i rozpoczęto poważną produkcję – obrabiarek do drewna.

W roku 1958 utworzono Technikum Mechaniczne dla Pracujących o specjalności budowa maszyn. Rok później Zasadnicza Szkoła Kolejowa zmieniła nazwę na Zasadniczą Szkołę Zawodową.

W latach 1962-1963, w związku z wyborem dyrektora Witolda Guzowskiego na stanowisko Przewodniczącego Powiatowej Rady Narodowej w Rykach, funkcję dyrektora szkoły pełnił dotychczasowy zastępca Zenon Szlązak. 1 września 1963 został powołany do pełnienia obowiązków dyrektora Technikum Budowlanego i Szkoły Rzemiosł Budowlanych w Rykach.

 

31 listopada 1964 roku powołano Technikum Mechaniczne na podbudowie szkoły podstawowej o specjalności obróbka skrawaniem. Późną jesienią 1964 roku został oddany do użytku budynek warsztatów szkolnych, a w 1965 uczniowie otrzymali internat. Rozpoczęła się także budowa domków nauczycielskich. Warto podkreślić, że znaczną część prac budowlanych i wykończeniowych w tych obiektach wykonali uczniowie pod kierunkiem nauczycieli.

 

W 1965 roku zostało otwarte Policealne Studium Zawodowe. Od początku istnienia studium osobą odpowiedzialną za jego funkcjonowanie był płk Bronisław Mikołajuk. Studium było prowadzone w ścisłej współpracy z Wojskowymi Zakładami Lotniczymi Nr 3 w Dęblinie i „Szkołą Orląt”.

Wicedyrektorami szkoły w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych byli: Zenon Szlązak, Zbigniew Lipski, Jerzy Jezierski, Cyprian Komorzycki i Jerzy Białkowski, a kierownikami warsztatów szkolnych – Tadeusz Seremak i Jerzy Jezierski (na stanowisku kierownika w latach 1966-1977).

W 1974 roku wszystkie dotychczasowe jednostki pedagogiczne włączone zostały w skład Zespołu Szkół Zawodowych Nr 1 w Dęblinie.W zasadniczej szkole zawodowej kształcono: tokarzy, ślusarzy mechaników, ślusarzy-spawaczy, elektromonterów taboru kolejowego, elektromonterów trakcji elektrycznej, mechaników urządzeń kolejowych. Na poziomie technikum mechanicznego pięcioletniego na podbudowie szkoły podstawowej kształcono specjalności: obróbka skrawaniem.Na poziomie technikum mechanicznego trzyletniego na podbudowie zasadniczej szkoły zawodowej oraz w Technikum Mechanicznym dla Pracujących kształcono w specjalności: budowa maszyn. W Policealnym Studium Zawodowym kształcono w specjalności: elektronika ogólna.  Placówka przygotowywała wykwalifikowanych pracowników dla potrzeb okolicznych zakładów pracy tj.: Wojskowych Zakładów Inżynieryjnych i Wojskowych Zakładów Lotniczych  Nr 3 w Dęblinie, Energomontażu-Północ w Kozienicach, Dęblińskiego Węzła PKP. Dawała też solidne podstawy do kontynuowania nauki w szkołach wyższych.

W 1984 roku po trzydziestoletnim okresie pracy na emeryturę odszedł zasłużony dla szkoły dyrektor Witold Guzowski. Był dyrektorem nie tylko wieloletnim, ale i niezwykle zasłużonym. Czesław Matysek wspomina Witolda Guzowskiego jako doświadczonego organizatora życia szkoły i jej budowniczego. Zdaniem absolwenta Technikum Mechanicznego rocznik 1982, Krzysztofa Uznańskiego Szkoła była największym dziełem jego życia. Ziszczeniem jego marzeń. Wznosił ją dosłownie od podstaw, można powiedzieć cegła po cegle, klasa po klasie, przekonując kogo się da, że w Dęblinie potrzebna jest placówka oświatowa na miarę nowego tysiąclecia. Powstawała z wielkim trudem, ale dzięki niezłomnej woli jej dyrektora zaistniała i dała wielu uczniom szansę nauki w komfortowych na tamte czasy warunkach. Wspomina dyrektora Guzowskiego jako wielkiego entuzjastę swojej pracy, prawdziwego menadżera, z którego inicjatywy wybudowano internat, budynki mieszkalne dla nauczycieli i rozbudowano warsztaty szkolne. Wiele prac przy ich  powstawaniu wykonali sami uczniowie, a dawał im przykład dyrektor Guzowski, który też znajdował czas, aby popracować na placu budowy.  Ewa Wojewódzka, była wychowawczyni internatu, tak wspomina Witolda Guzowskiego: Pamiętam rygorystycznego, trzymającego dystans, stwarzającego wrażenie bardzo surowego Dyrektora, jednocześnie wspaniałego gospodarza szkoły, otoczenia, dbającego o rozbudowę oświaty w Dęblinie. Bardziej był dyrektorem społecznikiem niż dyrektorem administratorem. Cenił pracowitość, uczciwość, wspierał inicjatywy zagospodarowania terenu wokół domków nauczycielskich. Krzysztof Uznański wspomina: Kiedy  zostałem uczniem ZSZ nr 1, a było to w latach 1977-1982, dyrektor Guzowski oprócz kierowania szkołą zajmował się również prowadzeniem lekcji z ekonomii w klasach V Technikum Mechanicznego. […] Był dobrym i skromnym człowiekiem. […] Na pierwszy rzut oka nieufnym i bardzo nieprzystępnym, ale po bliższym poznaniu okazywał się bardzo cierpliwy, zawsze życzliwy dla uczniów, nauczycieli, a także dla innych pracowników szkoły, szczególnie wyrozumiały dla rozpoczynających pracę. Był jednym z tych szlachetnych ludzi, których obecność odciska piętno na współpracownikach. Był pełen energii i entuzjazmu, żył szkołą i jej problemami. Poświęcał jej każdą wolną chwilę, zaniedbując tym samym swoje życie rodzinne i osobiste. W każdym szukał dobra, nie potrafił żywić urazy. Znał każdego ucznia, chętnie z każdym rozmawiał. Potrafił motywować do działania, do pracy, do nauki. Był otwarty na różnorodne pomysły, pozwalał działać innym.  Cenił, jak ktoś tak samo mocno jak on, angażował się w sprawy szkoły. Szczególnie pasjonował się zarządzaniem, ekonomią oraz bardzo dbał o porządek w szkole i poza nią. Cenił pracowitość, pomysłowość, zdolności. Dbał o porządek i dyscyplinę, ale w pierwszym rzędzie - o ludzi, o uczniów i nauczycieli. Na emeryturę przeszedł w 1984 roku. Wnuk Piotr Guzowski twierdzi, że nawet na emeryturze był często odwiedzany i aktywny. Zmarł w 1995 roku.

 

W 1984 roku stanowisko dyrektora objął Czesław Matysek, który wspólnie z gronem pedagogicznym przyczynił się do dalszego rozwoju szkoły.

W latach osiemdziesiątych wzbogacono bazę dydaktyczną szkoły, poprawiono warunki pracy i nauki. Systematycznie uzupełniano wyposażenie pracowni i księgozbiór biblioteki szkolnej. W roku 1985 została zakończona budowa hali magazynowo – produkcyjnej o powierzchni 1000 m2. Szkoła pozyskała spawalnię, dział przygotowania produkcji, pomieszczenie kontroli technicznej wyrobów, rozdzielnię robót, magazyn i pomieszczenia socjalne oraz wyposażenie. Prace budowlane i  zakup sprzętu nadzorowali kierownik warsztatów szkolnych – Władysław Sołopa i jego zastępcy – Henryk Wiejak, a następnie Roman Wnuk.

Ważnym wydarzeniem w czterdziestoletniej historii Zespołu Szkół Zawodowych Nr 1 w Dęblinie była uroczystość nadania szkole imienia generała Franciszka Kleeberga, bohaterskiego żołnierza wojny obronnej 1939 roku, dowódcy SGO „Polesie” oraz wręczenia sztandaru.

Fundatorami sztandaru były następujące organizacje i zakłady pracy:- Komitet Rodzicielski Szkoły,
- Wojskowe Zakłady Inżynieryjne w Dęblinie,
- Wojskowe Zakłady Lotnicze Nr 3 w Dęblinie,
- PME i UP Energomontaż – Północ Kozienice,
- Sekcja Budynków PKP w Dęblinie,
- Dyrekcja Okręgowa Kolei Państwowej w Lublinie,
- Jednostka Wojskowa n 3774 w Dęblinie,
- Warsztaty Szkolne ZSZ Nr 1 2 Dęblinie,
- Zakłady „HORTEX” w Rykach,
- Stacja PKP Dęblin,
- Urząd Pocztowo-Telekomunikacyjny w Dęblinie,
- Gminna Spółdzielnia „Samopomoc Chłopska” w Dęblinie,
- Komisariat Milicji w Dęblinie,
- Szkoła Podstawowa Nr 2 w Dęblinie,
- Szkoła Podstawowa Nr 3 w Dęblinie,
- Szkoła Podstawowa Nr 4 w Dęblinie,
- Urząd Miejski w Dęblinie.

W uroczystości, która odbyła się 19 kwietnia 1986 roku, brało udział wielu znakomitych gości, między innymi: Kurator Oświaty i Wychowania – pani Maria Berzyńska, pani Anna Kleeberg – synowa patrona szkoły, przedstawiciele Środowiska Żołnierzy SGO „Polesie” – Stowarzyszenia Pamięci Czynu Bojowego Kleeberczyków, komendant „Szkoły Orląt” – gen. Adam Bidziński oraz jego zastępca – płk Mirosław Hermaszewski, władze miasta i gminy. Wzruszającym momentem było odsłonięcie przez Annę Kleeberg popiersia generała Franciszka Kleeberga i pamiątkowej tablicy.

 

Od momentu przyjęcia imienia Gen. F. Kleeberga uczniowie naszej placówki systematycznie uczestniczyli w rajdach Szlakiem walk gen. Franciszka Kleeberga, w uroczystościach upamiętniających wydarzenia ostatniej bitwy obronnej 1939 w Kocku i Woli Gułowskiej, w Ogólnopolskich Drużynowych Turniejach Szachowych pamięci gen. F. Kleeberga, w Ogólnopolskich Biegach Ulicznych Pamięci gen. F. Kleeberga, w konkursach plastycznych Pamięć o nich żyje w nas, w obchodach rocznicy urodzin i śmierci Generała. Społeczność szkolna nawiązała też kontakt z Anną Kleeberg oraz członkami Towarzystwa Kleeberczyków – Władysławem Matkowskim, Henrykiem Pakułą, Stefanem Ziemskim i Janem Zaborowskim, przygotowywała sympozja: Walki SGO „Polesie” na tle działań wojennych 1939 oraz koncerty patriotyczne, organizowała konkursy wiedzy o Patronie, zbierała środki na budowę w Woli Gułowskiej Pomnika Czynu Bojowego Kleeberczyków.

 

W roku szkolnym 1989/1990 w ZSZ Nr 1 powstała pierwsza w dęblińskich szkołach pracownia informatyczna. Pracownię wyposażono w sieć komputerów „Elwro”.

Reagując na potrzeby rynku pracy, otwierano nowe specjalności kształcenia, między innymi we współpracy z Wojskowymi Zakładami Lotniczymi Nr 3 w Dęblinie szkoła kształciła specjalistów z zakresu mechaniki precyzyjnej i mechaniki lotniczej. Funkcję wicedyrektora szkoły pełnili w tym czasie kolejno: Ryszard Wojewódzki, Bogdan Włoszczak, Genowefa Wnuk, a następnie Hanna Komorzycka – wicedyrektor ds. pedagogicznych i Ewa Kalbarczyk – wicedyrektor ds. kształcenia zawodowego. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych kierownikami warsztatów szkolnych byli: Józef Majewski, Roman Wnuk, Jacek Kliczek, Wojciech Lipnicki. Funkcję kierownika internatu pełnili kolejno: Andrzej Małecki i Zofia Rybak.

 

25 października 1995 roku szkoła obchodziła jubileusz 50-lecia. Uroczystość uświetnili swoją obecnością licznie przybyli goście, między innymi przedstawiciele władz oświatowych i samorządowych, pracownicy szkoły oraz jej uczniowie. Na oficjalne uroczystości złożyły się: wystąpienia gości, montaż poetycko-muzyczny przygotowany przez młodzież oraz występ chóru Politechniki Lubelskiej i Orkiestry Reprezentacyjnej Wojsk Lotniczych.

 

9 listopada 1996 szkoła wzbogaciła się o nowoczesną kotłownię gazową sfinansowaną ze środków budżetowych i Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska. Rok później w ramach modernizacji systemu grzewczego szkoły wymieniono sieć ciepłowniczą. W tym też roku została poważnie zmodernizowana kuchnia w internacie.

Faktem godnym odnotowania jest też podjęcie przez szkołę współpracy z Wyższą Szkołą Pedagogiki Specjalnej w Warszawie, w wyniku której w roku 1998 w murach Zespołu Szkół Zawodowych Nr 1 w Dęblinie rozpoczęło studia ponad 800 studentów, zarówno na jednolitych pięcioletnich studiach magisterskich, jak i dwuletnich studiach uzupełniających. Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej funkcjonowała w budynku naszej szkoły do 2007 roku. Około pięciu tysięcy absolwentów APS uzyskało tytuł magistra lub licencjata.

Po długoletniej, trwającej od 1945 roku i efektywnej współpracy szkoły z Dęblińskim Węzłem PKP w roku szkolnym 1999/2000 nie dokonano naboru do klas pierwszych o specjalnościach kolejowych, a w roku szkolnym 2000/2001 mury szkoły opuścili ostatni absolwenci w zawodzie mechanik maszyn i urządzeń kolejowych.

W roku szkolnym 2000/2001 powołana zostaje nowa jednostka pedagogiczna Liceum Techniczne - o profilach: mechanicznym, elektryczno-energetycznym i ekonomiczno-administracyjnym. Powołanie do życia Liceum Technicznego, zwłaszcza o profilu ekonomiczno-administracyjnym, znacząco zmienia oblicze szkoły – od lat typowo męska szkoła stała się placówką koedukacyjną. W późniejszych latach  odsetek dziewcząt wśród ogólnej liczby uczniów staje się coraz wyższy.

W wyniku reformy administracyjnej państwa, od 1 stycznia 1999 roku organem prowadzącym szkołę zostało Starostwo Powiatowe w Rykach. W tym czasie szkoła zatrudniała 70 nauczycieli i 29 pracowników niepedagogicznych. W 34 oddziałach pobierało naukę ponad 900 uczniów.

W związku z wdrażaną reformą oświaty i wprowadzeniem gimnazjów rok szkolny 2001/2002 rozpoczął się bez klas pierwszych na podbudowie szkoły podstawowej – w długoletniej historii szkoły był to pierwszy taki przypadek.

W roku szkolnym 2002/2003 po raz pierwszy przeprowadzono rekrutację do klas pierwszych szkół ponadgimnazjalnych. Nowi uczniowie, pierwsi absolwenci gimnazjum podjęli naukę  w czteroletnim Technikum Mechaniczno – Elektrycznym w zawodzie technik mechanik i technik elektryk oraz trzyletnim Liceum Profilowanym – o profilu zarządzanie informacją i ekonomiczno-administracyjnym. Uczniowie naukę zakończyli egzaminem maturalnym w nowej formule – tzw.  Nową Maturą oraz zewnętrznym egzaminem potwierdzającym kwalifikacje zawodowe. Od wielu dziesięcioleci po raz pierwszy nie dokonano naboru do klas pierwszych szkoły zasadniczej.

Rok szkolny 2002/2003 przyniósł też zmiany kadrowe na stanowiskach kierowniczych: w związku z odejściem na emeryturę wieloletniej wicedyrektor i nauczycielki języka rosyjskiego Hanny Komorzyckiej, wicedyrektorem szkoły została Jolanta Kiebzak. Kierownikiem internatu został Tadeusz Oryl. Stanowisko kierownika warsztatów szkolnych objął Bogdan Pataj.

W tym też dniu przekazano do użytku nowoczesną pracownię informatyczną wraz ze szkolnym centrum multimedialnym. 4 października 2002 roku odbyła się uroczystość odsłonięcia nowego popiersia Patrona szkoły autorstwa Jana Bohdana Chmielewskiego – rzeźbiarza, profesora Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, który swoje dzieło przekazał szkole nieodpłatnie i ślubowania uczniów klas pierwszych. W tym też dniu przekazano do użytku nowoczesną pracownię informatyczną wraz ze szkolnym centrum multimedialnym.

W roku szkolnym 2002/2003 w ramach projektu Ty i Twoje naturalne środowiskowykonana została okazała „Ściana Ekologiczna”.

Poważnym wyzwaniem dla społeczności szkolnej była decyzja o wdrożeniu do oferty edukacyjnej nowego typu szkoły – Liceum Ogólnokształcącego. Naukę w klasie pierwszej liceum ogólnokształcącego o rozszerzeniu informatycznym podjęło 31 uczniów.

Dzięki uzyskanemu wsparciu finansowemu z rezerwy MENiS we wrześniu 2003 roku rozpoczęto poważny remont sali gimnastycznej. Uroczyste przekazanie sali gimnastycznej do ponownego użytku nastąpiło w dniu 4 listopada 2003 roku.

W roku szkolnym 2004/2005 nasza placówka realizowała program zorientowany na zapewnienie jakości nauczania i uzyskała certyfikat Szkoły z klasą.

We wrześniu 2004 roku przystąpiono do budowy kompleksu funkcjonalnych boisk sportowych, w tym dwóch nowoczesnych kortów tenisowych. Ich oficjalne otwarcie odbyło się 7 czerwca 2005 roku. Nowocześnie zaprojektowane i wykonane boiska poprawiły warunki realizacji programu zajęć z wychowania fizycznego i umożliwiły realizację pasji sportowych młodzieży.

W 2005 roku szkoła przystąpiła do ogólnopolskiego programu prowadzonego przez Centrum Edukacji Obywatelskiej w Warszawie pod nazwą Szkoła Ucząca Się.

W listopadzie 2006 roku Zespół Szkół Zawodowych Nr 1 w Dęblinie otrzymał certyfikat Szkoły Uczącej Się.

W 2005 roku szkoła obchodziła jubileusz 60-lecia. Uroczystość, która odbyła się 28 października 2005 roku, zgromadziła liczne grono byłych i obecnych nauczycieli, uczniów i absolwentów szkoły, władze samorządowe powiatu i miasta oraz władze oświatowe, a także dyrektorów dęblińskich szkół i zakładów pracy. Na wniosek środowiska żołnierzy generała Kleeberga Minister ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych odznaczył szkołę Medalem ,,Pro Memoria” za wybitne zasługi w utrwalaniu pamięci o ludziach i ich czynach w walce o niepodległość Polski podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu.  W imieniu Ministra Medal wręczył  płk Mirosław Sulej. Ważnym wydarzeniem tej uroczystości było odsłonięcie przez Janinę Guzowską i fundatora tablicy Michała Wojewódzkiego pamiątkowej tablicy, którą społeczność szkolna postanowiła oddać hołd wieloletniemu, zasłużonemu dyrektorowi Panu Witoldowi Guzowskiemu.

 

1 lutego 2007 roku, po 23 latach pracy na emeryturę, odszedł dyrektor szkoły Czesław Matysek. Zdaniem obecnej dyrektor szkoły Jolanty Kiebzak był jednym z tych dyrektorów, których obecność odcisnęła piętno na losach szkoły. Był pełen energii i entuzjazmu, pogody ducha i ciepła dla innych, w każdym szukał dobra, nie potrafił żywić urazy. Potrafił motywować do działania, był otwarty na różnorodne pomysły, pozwalał działać innym.Był skromny, cierpliwy, zawsze życzliwy dla nas nauczycieli, a także dla innych pracowników szkoły, szczególnie wyrozumiały dla rozpoczynających pracę, wśród których miałam szczęście się znaleźć. Dbał  razem z gronem wypróbowanych nauczycieli, podzielających jego wizję, o wysoki poziom nauczania. Można powiedzieć, że ta szkoła, była dziełem jego życia. Funkcję dyrektora pełnił w trudnych latach transformacji ustrojowej i tylko dzięki jego niezłomnej woli rozwijała się, kwitła i dała wielu pokoleniom młodych ludzi szansę nauki w komfortowych warunkach. W okresie  intensywnego wdrażania reformy edukacji był jej liderem i nowatorsko podchodził do czekających szkołę zmian. Trudno mi dziś wymienić jak wiele szkoła mu zawdzięcza, ale wymienić muszę: nieustanną troskę o rozwój bazy dydaktycznej szkoły, nowe pracownie, bogate wyposażenie, jakość kształcenia i wychowania. Za jego kadencji szkoła otrzymała wiele nagród i certyfikatów, cieszyła się dobrą opinią w środowisku lokalnym. Dzięki staraniom dyrektora i społeczności szkolnej szkoła otrzymała imię i sztandar, oddano do użytku halę magazynowo-produkcyjną, wybudowano domek nauczycielski, nowoczesną kotłownię gazową, sala gimnastyczna przeszła gruntowny remont, powstał kompleks funkcjonalnych boisk sportowych.

 

Od 1 lutego 2007 obowiązki dyrektora szkoły przejęła wicedyrektor do spraw pedagogicznych Jolanta Kiebzak (funkcję tę sprawuje do dnia dzisiejszego). Na stanowiska wicedyrektorów powołani zostali Grażyna Zagożdżon i Tomasz Jaśkowski.

W roku 2007 zostają powołane nowe jednostki pedagogiczne: Technikum Architektury Krajobrazu oraz Technikum Uzupełniające na podbudowie zasadniczej szkoły zawodowej, a w roku 2008 - Technikum Spedycji. Technikum Mechaniczno-Elektryczne przekształcone zostało w Technikum Mechaniczne, Technikum Elektryczne, Technikum Informatyczne.

W roku szkolnym 2009/2010 powołano nową jednostkę pedagogiczną - 3-letnie Technikum Uzupełniające dla Dorosłych o specjalności technik pojazdów samochodowych. Szkoła funkcjonowała przez 5 lat.

Podczas obchodów 71 rocznicy bitwy pod Kockiem i Wolą Gułowską Zespół Szkół Zawodowych Nr1 po raz drugi został wyróżniony Medalem ,,Pro Memoria”.

15 kwietnia 2011 roku społeczność szkolna świętowała 25 rocznicę nadania szkole imienia i wręczenia sztandaru. Z tej szczególnej okazji gościliśmy m.in. Lubelskiego Kuratora Oświaty, władze samorządowe powiatu i miasta, przedstawicieli organizacji i zakładów pracy, które przed laty były fundatorami sztandaru,  dyrektorów placówek oświatowo-wychowawczych powiatu ryckiego, dyrektorów szkół noszących imię gen. Franciszka Kleeberga wraz z pocztami sztandarowymi, byłych nauczycieli i pracowników szkoły.  W uroczystości brali udział szczególni goście: minister Jan Stanisław Ciechanowski, pełniący obowiązki kierownika urzędu do spraw kombatantów i osób represjonowanych,  prof. Adam Roman, reprezentujący środowisko żołnierzy Generała, generał dywizji Zbigniew Ścibor – Rylski, przewodniczący Związku Powstańców Warszawskich oraz płk Bolesław Mieczkowski, przewodniczący Rady Krajowej Środowiska Żołnierzy Polskich Oddziałów Samoobrony Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Zespół Szkół Zawodowych Nr 1został uhonorowany Krzyżem Czynu Zbrojnego Polskiej Samoobrony na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej za popularyzowanie i utrwalanie pamięci o ludziach i ich czynach w walce o niepodległość Polski podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu.

Rok szkolny 2012/2013 to nowy rozdział w historii szkoły – w Zespole Szkół Zawodowych Nr 1 rozpoczęto kształcenie młodzieży z Ukrainy. W pierwszym roku naukę podjęło 18 uczniów ukraińskich, a w kolejnych latach ich liczba wzrastała.

Ważnym wydarzeniem w życiu szkoły stało się otwarcie nowego kierunku kształcenia – technik mechanik lotniczy od roku szkolnego 2012/2013. Przesłankami do uruchomienia kierunku były prężnie rozwijający się transport lotniczy w Polsce i Unii Europejskiej, możliwość współpracy dydaktyczno-technicznej z Wyższą Szkołą Oficerską Sił Powietrznych, 4. Skrzydłem Lotnictwa Szkolnego, Centrum Szkolenia Inżynieryjno-Lotniczego, Wojskowymi Zakładami Lotniczymi w Dęblinie oraz uruchomienie lotniska cywilnego w Świdniku. Absolwenci kierunku technik mechanik lotniczy będą mogli znaleźć zatrudnienie w obsłudze liniowej, hangarowej lub remontowej statków powietrznych w zakładach cywilnych lub wojskowych, bądź kontynuować kształcenie na uczelniach wyższych technicznych o profilu lotniczym. Kierunek spotkał się z dużym zainteresowaniem młodzieży i z roku na rok cieszy się coraz większą popularnością.

W celu podniesienia atrakcyjności i jakości kształcenia mechaników lotniczych Zespół Szkół Zawodowych nr 1 w Dęblinie realizował w latach 2013-2015 projekt unijny ,,Mechanik lotniczy – zawód z przyszłością”. Celem projektu było umożliwienie uczniom zaliczenie modułów teoretycznych i praktycznych do licencji PART 66. Prowadzone były  zajęcia dydaktyczno-wyrównawcze z przedmiotów kluczowych w formie stacjonarnej oraz zajęcia e-learningowe dla młodzieży dojeżdżającej. Uczniowie mieli możliwość odbycia specjalistycznych praktyk zawodowych.  W ramach projektu powstał Szkolny Ośrodek Karier.  Realizowany projekt przyczynił się do unowocześnienia i rozwoju bazy dydaktycznej szkoły i Pracowni Zajęć Praktycznych, przede wszystkim przyniósł korzyści uczniom.

29 kwietnia 2014 nasza szkoła była gospodarzem Powiatowych Targów Edukacji i Pracy. Honorowym Patronatem objął Targi Starosta Powiatu Ryckiego, a organizatorami byli: Starostwo Powiatowe w Rykach oraz Powiatowy Urząd Pracy. Celem Targów było zapoznanie z ofertą edukacyjną, ofertami pracy i wymaganiami stawianymi przez Pracodawców, ułatwienie młodym ludziom wybrania swojej drogi zawodowej, a firmom pozyskanie kadry pracowniczej zgodnie z własnymi wymaganiami.

29 maja 2014 roku w szkole po raz pierwszy obchodzono „Dzień kultury polskiej i ukraińskiej”, którego celem było bliższe poznanie kultury obu narodów: tradycji, obyczajów, muzyki. Licznie zgromadzeni goście mieli możliwość poznania ukraińskich tańców ludowych, wysłuchania ukraińskich pieśni w wykonaniu zespołu tanecznego Barwinoki zespołu ludowego Polisiany oraz polskich tańców narodowych i przyśpiewek ludowych w wykonaniu Dziecięcego Zespołu Tańca Ludowego Ryki przy Zespole Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Rykach.W programie Dnia kultury znalazła się degustacja narodowych potraw polskich i ukraińskich oraz prezentacja wytworów rękodzieła ludowego obu narodów.

Na przestrzeni 70 lat istnienia szkoły pracowało w tej placówce ponad 400 nauczycieli.Wśród nich byli i tacy, którzy kilkadziesiąt lat swojego życia poświęcili pracy z młodzieżą i całą swą karierę zawodową związali z dęblińskim Zespołem Szkół Zawodowych. Bez nich nie byłoby siedemdziesięcioletniej tradycji i sukcesów, jakimi szkoła może się pochwalić. Nauczyciele najdłużej ze szkołą związani to między innymi: Maria Chrzan, Janina Guzowska, Witold Guzowski, Krzysztof Haase, Zofia Jarzęcka, Bolesław Kocielnik, Hanna Komorzycka, Józef Kowalczyk, Henryk Kruk, Mieczysława Matysek, Bogdan Patkowski, Maria Piestrzyńska, Edmund Podlaski, Kazimiera Prokocka, Wiesław Rosłaniec, Kazimierz Sadura, Władysław Sołopa, Aleksandra Stobnicka, Mieczysław Tuwalski, Henryk Wiejak, Barbara Wiśnicka, Irena Żurowska.

Duży wkład pracy w funkcjonowanie szkoły włożyło prawie 50 pracowników administracji szkolnej oraz ponad 160 pracowników obsługi.

Wśród nauczycieli i pracowników byli też i tacy, którzy ze względu na barwność swojej osobowości i wyrazistość charakteru na lata utkwili w pamięci współpracowników i uczniów.     Wielu byłych i obecnych nauczycieli oraz pracowników szkoły to absolwenci Zespołu Szkół Zawodowych Nr 1. Należą do nich: Czesław Domański, Krzysztof Jagiełło, Tomasz Jaśkowski, Tomasz Nowak, Tadeusz Oryl, Tomasz Pyt, Jacek Rayski, Bogusław Stasiak, Władysław Sołopa, Joachim Smaga, Szymon Smaga, Andrzej Teodorowicz, Henryk Wiejak, Stanisław Wojewódka.

 

Dobre świadectwo szkole wystawiają też nasi uczniowie. W latach 1945 – 2015 mury szkoły opuściło kilkanaście tysięcy absolwentów. Wielu z nich uzyskało tytuł technika i zdało pomyślnie egzamin dojrzałości. Ich losy są bardzo zróżnicowane – nie brak wśród nich osób wybitnych – dyrektorów zakładów pracy, dowódców jednostek wojskowych, pracowników administracji państwowej, lekarzy, księży. Wielu z nich utrzymuje życzliwe kontakty ze swoimi wychowawcami i nauczycielami.